Xela Arias
Xela Arias |
---|
![]() |
![]() |
Xela Arias Castaño (Lugo 1962 - Vigo 2003), foi unha poeta e tradutora galega.
“ | Compártome |
” |
—Xela Arias, Denuncia do equilibrio (1986, Xerais). |
“ | Dei volta e preferín |
” |
—Xela Arias, Tigres coma cabalos (1990, Xerais). |
“ | Non me gustaban de nena os peluches |
” |
—Xela Arias, Darío a diario (1996, Xerais). |
“ | Tal confundes verso e palabra |
” |
—Xela Arias, Intempériome (2003, Espiral Maior). |
Sobre ela[editar]
- "... Entre músicas e muxicas soaban os teus versos; ti recitabas e eu tentaba descifrar a linguaxe deses teus ollos inconformistas, provocadores desertores, rebeldes, saboteadores, transgresores, ousados, acusadores, suxestivos, sabios, directos, verdadeiros, concisos, curiosos, aventureiros, profundos, sedutores, valentes, francos, tenros...". — Fina Casalderrey: "Ao teu aire".[1]
- "... as reescrituras do corpo, o tratamento pouco convencional do tema da maternidade e o poderoso e suxeito feminino, indómito e ousado, construído en Intempériome son tres legados importantes para as autoras feministas actuais.". — Chus Nogueira.[2]
Notas[editar]
- ↑ Arias López, Valentín, coord. (2004): Xela Arias, quedas en nós, Vigo, Xerais e AELG, ISBN 84-9782-242-0.
- ↑ Nogueira, Chus (22/2/2019). A poesía non debe, segundo Xela Arias, ser condescendente nin reflectir falsos equilibrios ou visións edulcoradas da realidade. Praza.gal. Interview with Dopico, Montse. Consultado o 23/2/2019.
|