Xela Arias

Xela Arias
Véxase tamén...
Artigo na Galipedia

Xela Arias Castaño (Lugo 1962 - Vigo 2003), foi unha poeta e tradutora galega.

---

“	Compártome Sei que no lonxe das parábolas das frases Cortadas e os puntos a parte son só Medos escorrentados polo teu corpo Soberano dunha idea poderosa que Tal vez suceda e eu non saiba quen es ti Cando te agardo.	”
—Xela Arias, Denuncia do equilibrio (1986, Xerais).

“	Dei volta e preferín beber pola cidade adiante, nas horas á noite, mentres ti morres cando dormes.	”
—Xela Arias, Tigres coma cabalos (1990, Xerais).

“	Non me gustaban de nena os peluches e lembran meus pais que non xoguei moito ás bonecas. Non me deteño a cociñar e na química das quimeras rocei un xeito de delincuencia xuvenil. Un xénero feminino algo a desmán das narracións para o ano en que nacín.	”
—Xela Arias, Darío a diario (1996, Xerais).

“	Tal confundes verso e palabra así che estrago os pronomes Obrígate a traballo novo, que tamén ti pínta-lo cadro que axexas. Pintura de caracteres no fascinio do convencional, se che convén.	”
—Xela Arias, Intempériome (2003, Espiral Maior).

Sobre ela

• "... Entre músicas e muxicas soaban os teus versos; ti recitabas e eu tentaba descifrar a linguaxe deses teus ollos inconformistas, provocadores desertores, rebeldes, saboteadores, transgresores, ousados, acusadores, suxestivos, sabios, directos, verdadeiros, concisos, curiosos, aventureiros, profundos, sedutores, valentes, francos, tenros...". — Fina Casalderrey: "Ao teu aire".
• "... as reescrituras do corpo, o tratamento pouco convencional do tema da maternidade e o poderoso e suxeito feminino, indómito e ousado, construído en Intempériome son tres legados importantes para as autoras feministas actuais.". — Chus Nogueira.