Luís Benigno Vázquez Fernández, máis coñecido como Luís Pimentel (Lugo, 1895-1958), foi un médico e poeta galego de vangarda, escritor en lingua castelá e, puntualmente, en lingua galega.
Pra eso é o verso, o meu verso, o dos poetas escolleitos. Pra lle dar eternidades ás cousas. Eiquí está, logo, o seu verdadeiro nacemento (Sombra do aire na herba).
Non convén chorar máis. / Ela chorou por todos e para sempre... ("A Rosalía", Sombra do aire na herba).
Dentro de moitos anos esa poesía, esa amosega verbal dos latexos dun corazón escolleito e sofrinte, aínda terá forza e virtude pra facer latexar outros corazóns sensibres.[1]
Luis Pimentel é, así, un destacado autor hispánico, que aínda que pode entrar a conformar esa xeración de vangarda galega do primeiro terzo do século XX, esa xeración do 25 da que falou xa no seu tempo Bal y Gay e despois Méndez Ferrín, tamén se pode recoñecer que compasa os homes do 27 cos que ademais de contacto epistolar, estableceu contacto literario e mesmo persoal …[2]
Amorea, xustapón metáforas visionarias, na terminoloxía de Bousoño. Cada imaxe é un flash momentáneo. O conxunto das imaxes mergúllanos nun clima escuro, ousesivo, féchanos na torre de marfín de Luís Pimentel.[3]
Na súa poesía destaca a influencia dos simbolistas franceses e, en especial, a de Jules Laforgue.[4]