María Victoria Moreno

En Galicitas, o Wikiquote en galego.
María Victoria Moreno
María Victoria Moreno
María Victoria Moreno
Véxase tamén...
Artigo na Galipedia
Multimedia en Wikimedia Commons

María Victoria Moreno (Provincia de Cáceres 1941 - Pontevedra 2005), foi unha escritora en lingua galega. Foi a personalidade homenaxeada no Día das Letras Galegas correspondente ao ano 2018.[1]



  • As persoas estamos feitas para levar adiante os proxectos máis fermosos. Anagnórise.
  • Non atopei mellor tratado de amor que o capítulo XXI de Le petit prince, o que comeza decindo: «C'est alors qu'apparut le renard...».[2]
  • Para min, ser profesora é unha paixón. Se tivese que elixir entre ser escritora ou profesora, quedaría sen dubidalo co segundo.[3]
  • Eu non son alófona porque o que practico, se é que escribo, podería definirse coma unha amorosa autofonía (…). A miña relación con Galicia e a miña opción pola súa lingua é simplemente unha historia de amor.[4]
  • Se tivese nacido en Somalia, estaría morta e probablemente antes de morrer tería oito fillos e pasaría a terrible experiencia de ver morrer de fame a dous deles. Eu vínlle as orellas á morte, pero non era moi fea e non me asustou.[5]
  • Eu debo moito ós soños e sería inxusto no recoñecelo porque neles achegueime a situacións marabillosas, resolvín algunhas incertezas do meu vivir e mesmo atopei argumentos par aos libros que escribo. Diario da luz e a sombra, 2004.
  • Querería axudar ás persoas a entender que o sufrimento forma parte da vida, e que a vida, aínda cos seus sufrimentos, é digna de ser vivida e é fermosísima. E que a morte é parte da propia vida e que hai que tomala con serenidade e asumila.[6]
  • Eu non teño casa patrucial en Galicia e non podo falar da «hortiña que quero tanto» nin das «figueiriñas que prantei», mais pouco importa isto se a miña voz chega ás escolas e ós institutos deste país [...] ¿Ten isto algo que ver coa influencia que exerceu sobre min Xesús Alonso Montero? Evidentemente si, alomenos en parte. [...] O meu estilo é meu, e coido que llo debo a meu pai e os xenes moriscos que me transmitiu. A actitude ante a lingua, a ética e o compromiso cos seus falantes herdeinos de quen foi o meu mestre, de quen me honro e recoñezo coma mestre.[7]
  • Eu e Ti fixeron o amor en silencio e parecía que non estaban neste mundo. Cos olliños entornados, ela miraba para o norte e el miraba para o sur: un río de emoción doce e brillante percorría os seus corpos, que eran soamente un, mentres o seme del se ía vertendo na vaxina dela.[8]

Sobre ela[editar]

  • No seu compromiso idiomático era, na esixencia, lapesiana: falaba o galego con prosodia e xeito de falante autófona, non alófona.[9]
  • Todos eses traslados levan a preguntarnos se pode afirmarse que María Victoria era «estremeña». Cremos que non. Naceu nunha vila de Cáceres por azar, de pai e nai que non tiñan raíces en Estremadura.[10]
  • Un exemplo de entrega ás letras galegas dunha estremeña de nacemento que vén demostrar a tantos fillos desleigados de Galiza que a nosa lingua é valiosa non xa para seguir o normal desenvolvemento xeracional, senón tamén para ser adoptada por persoas cultivadas que, nacendo castelán falantes normalízanse en galego sen drama ningún.[11]


Notas[editar]

  1. "Unha elección gañada in extremis por un voto". Faro de Vigo. 18/6/2017. 
  2. Moreno, M. V. (1992). "M.V.M., una profesora feliz de serlo". CLIJ (41): 48–50. 
  3. "Estou a escribir a contrarreloxo". Entrevista con Xosé A. Neira Cruz, Fadamorgana nº 3, p. 12-16 (decembro 1999).
  4. 1993. Congreso "Poetas alófonos en lingua galega". "O Día das Letras Galegas de 2018…". RAG. 17/6/2017. 
  5. "Moita xente en Pontevedra fala galego e leu "O Quixote" gracias a min". La Voz de Galicia. 22/6/2002. 
  6. "María Victoria Moreno, unha principiña de sal e pementa". Diario de Pontevedra. 25/6/2017 (xaneiro de 2005). 
  7. Casalderrey, F.; Aleixandre, M. (2018). María Victoria Moreno: a muller que durmía pouco e soñaba moito. Merlín. Xerais. pp. 63–64. ISBN 978-84-9121-311-6. 
  8. Moreno, M. V. O amor e as palabras. Urco. p. 129. ISBN 978-84-16121-92-2. 
  9. Alonso Montero, X. (2/7/2017). "María Victoria Moreno, filóloga sen fronteiras". La Voz de Galicia. 
  10. Casalderrey, F.; Aleixandre, M. (2018). María Victoria Moreno: a muller que durmía pouco e soñaba moito. Merlín. Xerais. p. 48. ISBN 978-84-9121-311-6. 
  11. Fernández Lores, Miguel Anxo, no prólogo de: Casalderrey, F.; Acuña, A. (2018). Camiñadas con María Victoria Moreno. Concello de Pontevedra. Depósito legal PO 168-2018.