Sardiña
A sardiña.
- A muller e a sardiña: pequeniña.
- No San Xoán a sardiña molla o pan.
- As sardiñas volverían se os gobernos quixesen. — Castelao.[1]
- A cousa parece fatal e irremediable: de vez en cando xurde un señorito sin moito que facer e ganas de chamar sobre si a atención dos demais i en vez de porse unha de esas camisas detonantes, que afora levan os "snobs" e das que foi un precursor o "Divino Hojalatero", dálles por agarrar a pruma, do xeito dunha vasoira, e póñense a esbardallar. ¿Contra qué? ¡Pois contra qué había de ser, meu santo!; contra do idioma galego; que é o que ten a culpa de cantos males ocurren na nosa terra, dende o esgarabello da patata ata a falla das sardiñas, que foxen das nosas costas por non escoitar falar en galego ós mariñeiros. O día que saian ó mar falando en señorito, ás sardiñas caeráselles a baba e meteranse ñas redes feitas unhas parviñas e dicindo pro seu escamallo: "Istes si que son mariñeiros cultos e non os que falan esa xerga do galego". — Ben-Cho-Shey.[2]
Notas
[editar]
|