Río de San Lufo
Nos desertos abrolham coloridos (que ricos!) mandiles
que propagam a vaga misteriosa
do silêncio e da fome, dissera Rosalía
de Castro, uma manhã de névoas anuzidas,
enquanto em Dodro ia a Companha marítima
avançando do mar de Corrubedo ao paço
de Vigo polo río San Lufo. Nos desertos
caminham raparigas, torradas pola fúria
do verão e do látego. As ânimas dos mortos
das junqueiras progridem em silêncio no Lufo
[...]
- Adela Figueroa Panisse, no poema Deserto do Saara, recollido no libro 150 Cantares para Rosalía de Castro (2015).[1]
[...]
De Revixós a Dodriño por unha veiga amena e de Dodriño a Vigo cruzando o río San Lufo,
que baixa de Laíño de riba regando e moendo un val de fermosura pouco vista (Pexegueiro, Traxeiro, Paisal, Rialiño)
e con espectaculares cheas no inverno. Frei Sarmiento deténse a comentar a relevancia do Río San Lufo.
Recolle (despois tamén o fará Murguía) que se trata dun río no que se practican ritos de curación ancestrais para nenos enfermos.
Mergullába-nos na corrente levando posta a camisa, bañábanos tres veces, e deixando marchar polo río abaixo a camisa que vestían, puñan-lles outra nova.
[...]
- Anxo Angueira, en Terras de Iria. Viaxe ó país de Rosalía de Castro (2002).[2]
[...]
A Vigo, e aquí a casa do Marqués de Abendaña e a súa data 1643; e antes está o río ou regato de San Lufo, porque río arriba está unha ermida de San Lufo.
Hai aquí a superstición de bañar os nenos enfermos neste río. Lévanos con camisa, báñanos tres veces, e despois deixan ir a camisiña polo río e póñenlle outra nova.
Se a camisiña flota, din ser sinal de que vivirá o neno, e se se vai ó fondo, que morrerá.
[...]
- Frei Martiño Sarmiento, na súa viaxe de 1754.[3]
Notas[editar]
- ↑ 150 Cantares para Rosalía de Castro (PDF). 2015. p. 65.
- ↑ Anxo Angueira (2002). Terras de Iria. Viaxe ó país de Rosalía de Castro. Vigo: A Nosa Terra.
- ↑ Tradución da Galipedia do texto orixinal: A Vigo, y aquí la casa del Marqués de Abendaña y su fecha 1643; y antes está el río o riachuelo de San Lufo, porque río arriba está una ermita de San Lufo. Hay aquí la superstición de bañar los niños enfermos en este río. Llévanle con camisa, báñanle tres veces, y después dexan ir la camisita por el río y le ponen otra nueva. Si la camisita flota, dicen ser señal de que vivirá el niño, y si se va al fondo, que morirá.