Gonzalo Queipo de Llano (Tordesillas, Valladolid 1875 - Sevilla 1951), foi un xeneral español que participou na Guerra Civil española.
Frases pronunciadas en Radio Sevilla:
18 de xullo de 1936: «Sevillanos! A sorte está dada e decidida por nós e de nada serve que o canalla resista e produza ese rebumbio de berros e tiros que se escoita por todas partes. Tropas do Terzo e Regulares xa van camiño de Sevilla e, en canto cheguen, estes alborotadores serán cazados coma alimañas. ¡Viva España!».[1]
23 de xullo de 1936: «Os nosos valentes lexionarios e regulares ensinaron aos covardes vermellos o que significa ser home. E, de paso, tamén as mulleres. Despois de todo, estas comunistas e anarquistas meréceno. Non estaban a xogar ao amor libre? Agora polo menos saberán o que son os homes de verdade e non milicianos maricas. Non se han librar por moito que loitan e patalexen».[1][2]
23 de xullo de 1936: «Esta mañá foi fusilado o comandante da Artillería, o señor Loureiro, por ter mandado entregar aos marxistas douscentos fusís e outras tantas pistolas para asasinar aos nosos bravos soldados. A mesma pena sufriron o capitán Justo Pérez e o tenente don Manuel Cangas. Tamén foi fusilado o presidente do Sindicato de Traballadores da Pirotecnia por declarar folga e exercer coaccións sobre os obreiros. A mesma pena han sufrir todos cantos caian nas nosas mans por coaccións aos obreiros».[1]
24 de xullo de 1936: «Hai uns seres efeminados en Sevilla que dubidan de todo, incluso que a tranquilidade está asegurada en Sevilla […]. Estes seres insisten en difundir noticias falsas. Que vou facer? Pois impor un castigo moi duro para calar a eses idiotas conxéneres de Azaña. Por este motivo, autorizo a tódolos cidadáns a que cando se atopen con algún destes suxeitos o calen dun tiro. Ou que mo traian a min, que llo pegarei eu».[1]
Finais de xullo de 1936: «Xa coñecerán o meu sistema: por cada home de orde que caia, matarei polo menos a dez extremistas. E os dirixentes que fuxan, non pensen que se van librar: se é necesario sacareinos de debaixo da terra e, se están mortos, volverei matalos».[1][2]
15 de agosto de 1936: «Conseguimos entrar na Higuera de la Sierra, un punto que nos axudará a illar as minas de Río Tinto […]. Teñan en conta eses rebeldes que canto maior sexa a resistencia que opoñan, máis duro será o castigo que recibirán. E xa que sei que están a cometer delitos, lémbrolles que teño aquí setenta mineiros de Rio Tinto contra os que podo exercer represalias, se o considerase necesario».[1]
20 de agosto de 1936: «En Barcelona, despois de ter tres gobernos distintos, parece que se proclamou o marxismo integral. Que sería de Companys e dos demais que o rodeaban? Verdadeiramente todos merecían morrer coa gorxa cortada coma porcos».[1]
26 de agosto de 1936: «Onte volveron a Cádiz os avións vermellos e nun novo bombardeo causaron seis mortos e vinte e dous feridos […]. Pois a pesar de min, dei ordes para que todos os familiares dos tripulantes da escuadra pirata, que estaban na comarca, fosen detidos; e cinco deles serán fusilados inexorablemente por cada vítima provocada polos bombardeos aéreos».[1]
Noiteboa de 1936: «Tamén haberá que establecer campos de concentración aos que irán parar tódolos que están a envelenar España. Será o único xeito de que as persoas decentes e patriotas poidamos vivir en paz».[1]
O 1 de febreiro de 1937, pola "Desbandá": «Si, canalla vermella de Málaga... Agardade até que chegue aí en dez días! Sentareime nun café da rúa Larios tomando cervexa e, por cada grolo que tome, caeredes dez. Fusilarei dez por cada un dos nosos que fusiledes, aínda que teña que vos sacar da tumba para facelo (...) Malagueños! Diríxome en primeiro lugar aos milicianos enganados. A vosa sorte foi dada e perdestes. En poucas horas, afogaravos un círculo de ferro porque se somos os máis fortes por terra e por aire, a escuadra leal á dignidade da patria quitaravos toda esperanza de fuxida, xa que a estrada de Motril está cortada».[1]
Artigo na Galipedia
Multimedia en Wikimedia Commons