María Mariño

María Mariño Carou (Noia 1907 - Folgoso do Courel 1967), foi unha poeta galega. A Real Academia Galega dedicoulle o Día das Letras Galegas do ano 2007.

---

¡Lumeiro xa de onte, de hoxe e de mañán!
¡Lumeiro que alumeas con luz de sin farol
á noite hoxe cega! ¡Día que se foi!

Sobre ela

• Dinamiteira da Fala, preme, rompe, comba, bate a sintaxis convencional, destrivializando a expresión, quizaves sabedora de que a verdadeira esencia do noso idioma é a libertade. — Uxío Novoneyra

• Na peculiar vivencia de María Mariño o seu ser individual non se funde cun Ser total, cunha sorte de Deus. Non se trata pois dunha unio á maneira dos místicos españois do Século de Ouro da sua literatura. É, polo contrario, a materia o elemento total que sorbe o ser persoal de María Mariño e o "come" somete e aniquila. — Xosé Luís Méndez Ferrín.

• As homenaxes en revistas (Dorna, Carabela de Xiada) a realizada na vila de Noia en 1983, a da Asociación de Escritores en Lingua Galega, a inclusión en antoloxías, as análises críticas da súa obra, contribuíron a situar no lugar que lle corresponde a obra desta poeta da Xeración do 36, unha das moitas escritoras descoñecidas, de obra pequena en cantidade mais de indudábel calidade. — Aurora Marco.

• Pois eu diría que María Mariño é unha especie de milagre, e é un milagre porqué ela conseguiu romper o veo de invisibilidade que podía ter ela e a súa literatura, como tantas outras mulleres artistas do seu tempo, e nesa ruptura tivo algo que ver Novoneyra e o estreito círculo de amigos que sacaron a súa poesía fóra do Courel. Ela non é unha poetisa popular, é moderna, é rompedora. — Rosario Álvarez Blanco.