Cando a loita semellaba acabar, aló na afastada Rusia, que nós admirábamos tanto pola súa literatura, o seu orientalismo e o seu cristianismo evanxélico, xurdiu como unha ameaza a pantasma da revolución social [...] E foi entón cando nós, coma os máis, tivemos conciencia dun perigo que ameazaba non soamente as nosas ideas de liberdade pública, senón tamén a nosa liberdade individual; pois o comunismo estatista, ó xeito ruso, que bote por terra as fortes torres dos donos da industria e os donos da terra, non é de supoñer que faga moito aprecio das nosas pobres torres de marfil. E diante do espectáculo dunha Moscova co traballo obrigatorio nas fábricas, coa ciencia oficial levada ós últimos extremos `...pousamos o himation dos gregos, o albornoz dos árabes, [...] e vestindo a chaqueta demos en ollar afincadamente arredor de nós, e así estamos, e así estou
Xosé Ramón Fernández-Oxea: “Índice da revista Nós”, en Nós. Homenaxe da Real Academia Galega, Vigo, 1970.
Iamos os domingos. En xeral, os constantes eran Otero, Risco, Cuevillas, Ben-Cho-Shey e eu. Eramos os constantes, despois agregábase algún outro unhas veces, e outras non. Pero sempre nos atopabamos coa mesma dificultade, sempre tiñamos que saír con certa tardanza, sempre con atraso, porque había entre todos estes un home amante do fútbol que non quería saír de Ourense mentres non rematasen os partidos que se xogaban entón no campo do, no campo ese, o campo do Loña, o antigo campo de fútbol, que hoxe xa desapareceu. E este home non toleraba saír de Ourense sen ter visto o remate do partido. Este home era nada máis e nada menos que Florentino Cuevillas.
Florentino Cuevillas, farmacéutico, empregado da Facenda, arqueólogo, e afeccionado ao fútbol. Despois máis tarde deixouno, non volveu ocuparse diso. Pero entón si. E alí se fixo ese niño de cultura de onde saíu o Nós, de onde saíu despois o Seminario de Estudos Galegos.
En realidade, Cuevillas nunca fai literatura gratuita. É un historiador, un prehistoriador ou un pensador; pero posee unha educación e unha capacidade literaria que lle permiten informar artísticamente o contido da súa comunicación científica.
Mi casa tenía muchas habitaciones, y se cambiaban constantemente. El despacho de mi padre no, que estuvo siempre en el mismo sitio. Cuando yo era pequeña, dormía en una habitación contigua a ese despacho. Por la tarde mi padre escribía, y a eso de las ocho venían a casa Xocas [Xaquín Lourenzo Fernández], Ramón [Otero Pedrayo], Floro [Florentino López Cuevillas] y Jesús Taboada Chivite, que viajaba desde Verín cuando podía. Eran tertulias de una época muy temprana, próxima a la guerra. Y aquello era terrible, porque yo estaba oyendo, y a veces no me enteraba de nada, pero a veces, si hablaban, por ejemplo, de la Santa Compaña, yo pasaba el susto padre. Me acuerdo de eso y de que se reían mucho, y hablaban todo el tiempo de Galicia. Yo les oía decir: “Vamos a hacer esto, vamos a trabajar sobre esto otro. Tú haz esto. Podemos hacer tal cosa…”.
María Jesús Martínez-Risco, filla de Vicente Risco.[3]
Artigo na Galipedia
Multimedia en Wikimedia Commons
