O sol do verán

En Galicitas, o Wikiquote en galego.

Albert Paris Gütersloh, 1918. Schiele era un dos pintores favoritos de Casares. Coas súas obras ilustráronse as cubertas de varias edicións dos seus libros. Esta é a portada de O sol do verán.

O sol do verán é unha novela de nove capítulos, en lingua galega, do ourensán Carlos Casares, publicada por Galaxia en 2002.


Capítulo "III"[editar]


"Aqueles labios ían deixando saír palabras cada vez máis suaves, como paxaros piando ó caer da tarde, e aquela suavidade de atardecer tranquilo, de hora de Ángelus, penetraba pouco a pouco dentro de min, igual que se eu escoitase pola gorxa, e non polos oídos, cun sabor de laranxa ou de limón ou de mazá."


Capítulo "IV"[editar]


"Anselmo seguiu dicindo que a súa nai estaba convencida de que ata que se escoitaba tusir os mosquitos, un non tiña o oído completo, que lle faltaba como unha herba pequeniña, que medraba na parte de dentro da orella, e que era a que permitía escoitar os ruídos máis pequenos, como ocorría tamén co canto das pulgas ou co alento dos morcegos."


"Logo explicoume que a cousa dos homes se pon dura e dereita e que a meten no sitio das mulleres, entre as pernas, que logo se moven os dous, adiante e atrás, cada vez máis de presa, para sentir gusto e que cando o gusto é moi grande, case ata marearse, ó home lle sae un líquido que entra na muller e nese líquido van uns bichiños pequenos que son os que se xuntan cos ovos delas, e logo, ó cabo de nove meses, nacen os rapaces"


Véxase tamén[editar]

Outras páxinas[editar]