Manuel Quiroga Losada (1892-1961) foi un violinista galego.
Dei un concerto e ao rematar, lonxe de aplaudirme, armouse un griterío infernal, con asubíos e todo. Eu, nin sabía o que estaba a pasar.
Volvín tocar por segunda vez e igual, e fun ao empresario dicirlle que rescindía o contrato. Eu triunfara sempre! ... Mais o empresario abrazoume, os amigos rodeábanme felicitándome e explicáronme. Aquí teñen o costume, cando entusiasma un artista, de vociferar ata poñerse vermellos, asubiar, armar un gran escándalo. Mais aqueles momentos non os esquecerei nunca. E claro, cando eu máis facía por gustar e toda a miña alma a puña no violín, máis lle gustaba... e maior era o escándalo.
Posúe xa unha rara personalidade, e o seu encanto, non tardarán en facerlle célebre.
Alfred Bruneau.
É para lembrar o estilo do violinista español, que lembraba a Sarasate, que o mestre concibiu a súa derradeira Sonata para violín só. Aquí, mesmo máis que nas outras, a mestría de adaptar a escritura violinística ao artista para o que está adicada a obra.
Eugène Ysaÿe.
Necesario é que na nosa patria galega xurdan artistas que nos traian aires de vida espiritual, alentos vivificadores da nai terriña [...] bo sería que todos os galegos, alo menos no íntimo do corazón, establecésemos activa solidariedade coa nosa arte e cos nosos artistas [...].
Antón Losada Diéguez.
O grande artista gallego é un d’os nosos. Sinte y-ama a terra gallega con todo o fogo con que se lle debe amare á patrea. Y-o lume que s’alcende na súa y-alma cando c’o seu violín espalla a harmonía pol-os corazós, avívase sempre c’o forte vento d’as lembranzas de Galicia, co’a divina inspirazón d’o amor d’a terra nai, c’os agarimos qu’ela lle dera.
Antón Losada Diéguez.
Quiroga non tardou en verse alzado en ombreiros sobre a multitude. E desta sorte pálido, emocionadísimo polo rotundo, polo unánime da manifestación popular, chegou ao Palace Hotel. Desde unha galería asomábase pouco despois, desgreñado e suorento, para saudar ao xentío que enchía a avenida, mentres cantaban moitas voces o Himno de Veiga e Pondal.
Quiroga no tardó en verse alzado en hombros sobre la multitud. Y de esta suerte pálido, emocionadísimo por lo rotundo, por lo unánime de la manifestación popular, llegó al Palace Hotel. Desde una galería se asomaba poco después, desgreñado y sudoroso, para saludar al gentío que llenaba la avenida, mientras cantaban muchas voces el Himno de Veiga y Pondal. La Voz de Galicia.
Artigo na Galipedia
Multimedia en Wikimedia Commons